De gemeente Utrecht heeft een hoge ambitie voor de wijk Overvecht. Er loopt een omvangrijk sociaal project en gelijktijdig wordt de wijk voorbereid op ‘aardgasvrij in 2030’. Een deel van de wijk gebruikt alleen nog gas voor koken, verwarmen gebeurt door middel van een warmte. Voor de doelstelling aardgasvrij worden deze woningen als ‘laaghangend fruit’ gezien. Er wordt gezocht naar een manier om alle 4500 bewoners – 95% huurders, 5% particuliere huurders en eigenaren – een inductieplaat te geven, zonder dat het hen iets kost. Het project speelde in 2020.

De ambitie van de gemeente werd al gesteund door de drie corporaties in de wijk en de netbeheerder Stedin. Zij vormden het kernteam. De aanpak richtte zich op een aantal sporen: 1) het aanbod (voldoende keuze en geen gedoe), 2) praktijktoets (gaan voldoende mensen ‘ja’ zeggen?), 3) bekostiging van het aanbod (het moet de bewoner niet meer kosten dan nu). Voor het aanbod werd een tiental partijen – tijdens de Corona lockdown – benaderd om in groepen tot een aanbod te komen. De partijen waren de installateurs die de woningen van de corporaties in de wijk kenden, lokale partijen die de bewoners kenden, marketing-communicatiepartijen en witgoedleveranciers. Onderdeel van de selectie van de aanbiedende partijen waren gesprekken met bewoners (dankzij de lockdown digitaal). Daarna zou het aanbod ook in een pilot aan een beperkt aantal bewoners kosteloos aangeboden worden om te testen of zij blij werden van het aanbod (zowel de inductieplaat, als de installatie en afsluiting van aardgas). De financiering was een overbruggingsvraagstuk; bewoners zouden 10 Euro per maand minder kwijt zijn aan een gasaansluiting, daaruit moest de overstap betaald kunnen worden. Maar de vraag was; wie financiert voor en hoe organiseren we de afbetaling?

De bedoeling was dat de gevraagde partijen verschillende aanbiedingen zouden ontwikkelen. Er ontstond echter één groot consortium. De installateurs besloten de schouders samen onder deze opgave te zetten en kozen een communicatiebureau, een lokale partij en een witgoedleverancier om het aanbod compleet te maken. Zij verworven daarmee (voor de duur van de pilot) het alleenrecht op het doen van een aanbod en bepaalden daarmee in sterke mate de richting van het project. De raming van de installateurs liep steeds verder op. De elektriciteitsvoorziening in de woningen was vaak ouderwets en niet klaar voor elektrisch koken. Er moesten ook werkzaamheden gedaan worden die niet alleen met elektrisch koken te maken hadden. Die kosten waren niet geraamd voor dit project en ook niet te bekostigen uit de besparingen van de bewoners. Daardoor kwam bij de corporaties boven tafel dat zij dit project te vroeg vonden komen. Liever combineerden zij de werkzaamheden met later geplande renovaties. Daarmee werd besloten dat het laaghangende fruit, toch niet zo laag hing als nodig en werd de focus teruggelegd op het overkoepelende project.